Thalassa

 Fai pouco contáronme unha historia do mais pintoresca. Contan que o 30 de decembro de 1949, a Autoridade Portuaria de Vigo enviou o enxeñeiro D. Ignacio Mella Soler a inspeccionar as instalacións do faro de Cabo Silleiro. O acompañaban a súa dona, Dña. Adela Suárez Baltar e o periodista de El Pueblo Gallego, Martín Saavedra Castro.

O ano anterior polas mesmas datas o veleiro Thalassa afundía xunto a punta do lobo, moi preto do faro vello, agora pechado e tapiado.

Aquela noite chovía a cachón. Xusto ao virar en dirección o faro, nas inmediación do vello faro, o automóbil dos nosos protagonistas fixo unha maniobra brusca e quedou trabado nun socavón o carón da estrada sen que os pasaxeiros recibiran ningún dano. D. Martín asegurou ver unha moza cruzárse na traxectoria do vehículo pero tras inspeccionar a zona non atoparon a ninguén.

Enchoupados, continuaron a pé baixo a choiva ata o faro para pedir axuda a Santi Vilariño, o fareiro. O chegar atoparon o faro pechado, ninguén no seu interior e o mais preocupante, a lámpara parpadea e apágase.

D. Ignacio apresurouse a inspeccionar a instalación eléctrica e non atopou nada avariado. O pouco volveu a luz e o faro volveu a funcionar con normalidade.

D. Martín botou unha ollada na sala de radio e atopou unha laxa cun gravado dalgunha deidade prerromana e algúns obxetos persoais dos naufragos do Thalassa.

Os fenómenos paranormais sucedense un detrás de outro, os nosos amigos aseguran ver nos cristais o reflexo dunha muller de cabelo loiro cos beizos amoratados e incluso D. Ignacio, que o parecer experimentou unha forte crise nerviosa, afirma que foi absorvido polos cristais da linterna e apareceu nun espacio escuro e humido no que percibiu presenzas silenciosas o seu redor e que describiu coma unha sorte de espacio baleiro presumiblemente tapiado.

Polo que poderíamos catalogar dunha suxestión colectiva, os tres contan que o faro chegou a abanear e inundarse.

Aterrorizados camiñan ata a batería costeira próxima o faro onde son recibidos polo Capitán Avelino Javaloyes e chaman a Autoridade Portuaria para que envíen un fareiro o mais rápidamente posibel.

Recuperan o seu automóbil tras seren auxiliados polos soldados da batería e regresan a Vigo. O pasar xunto ao vello faro aseguran ver a unha rapaza baixo a chuvia no medio da noite. O nerviosismo e os berros de Doña Adela disuaden os pasaxeiros de parar a botar unha ollada.

Esta historia chegounos pola testemuña que escribiu nos seus cadernos persoais o desgraciadamente finado D. Martín Saavedra. Poucos anos mais tarde acabaría coa súa vida nun momento de lucidez. Moitas opinan que este escrito non foi máis cun reflexo das súas alucinacións.